Zgoda, być może jest to propozycja pod względem pogodowym bardziej dostosowana do okolic nowozelandzkiej Waiheke Island niż Krotoszyna, ale na poziomie „filozofii projektowania domu jednorodzinnego” warto odwołać się do odwagi i oddechu Vaughana McQuarrie, który zdecydował się wznieść budynek o patriotycznej (na antypodach) nazwie Anzac Bay House jak najprzejrzystszy, niczym ze książki dla dzieci o „niesamowitych przekrojach”.

Warto zastrzec się, że projektantowi nie chodziły po głowie fantazje nt. „otwartości”, o które w Nowej Zelandii trudniej niż w Europie. Marzył po prostu o budynku świetlistym, przenikniętym słońcem, a jednocześnie nawiązującym formą do miejscowych szop na żaglówki, których kształt nie zmienił się od dwustu lat.

I tak stanął Dom Zatoki Anzac: półtorapiętrowy, o całkowicie przeszklonych frontach. Gdyby miejscowe lirogony były rozsądniejsze, mogłyby przelecieć dom na wylot. Najmocniejszym akcentem pionowym jest fantastycznie ukształtowana spirala pojedynczych schodów: najważniejszy akcent pionowy w budynku. Pod wzmacniającym rusztowaniem budynku suszą się zioła.

To dom dla rodziny żyjącej wspólnotowo: sypialnie i gabinety otaczają wiankiem wspólną przestrzeń na parterze i piętrze, przeznaczoną na wspólne posiłki, naukę i zabawę. Podobny oddech warto naśladować, nawet, jeśli przeszklone fronty przyjdzie ogacić na zimę. [ws]